Grote vraag naar kleine podia

“Sommigen mensen worden geboren met een spraakgebrek of een hazenlip. Anderen hebben minder geluk. Zij worden geboren met de liefde voor Feyenoord.”

Het is deze zin van Michel van Egmond uit diens boek ‘Lourdes aan de Maas’ die voor Feyenoordsupporters met een komisch cynisme de vinger op de zere plek legt. Nu heeft in de regio Rijnmond natuurlijk bij lange na niet iedereen direct affiniteit met voetbal, maar laten we voor de grap deze stelling wat breder trekken en het woord ‘Feyenoord’ vervangen door ‘Rotterdam’. Zou er dan ook maar één inwoner van deze stad zijn die zich niet in dit sentiment herkent? Al is het maar omdat cynisme en humor elkaar hier moeiteloos weten te vinden.

Met name in de culturele sector zal dit in hoge mate het geval zijn. Toegegeven, er zijn steeds meer en leuke initiatieven op dit terrein. Wie al twintig jaar zomaar wat slentert in de omgeving van de rivier kan het niet ontgaan zijn dat er op het gebied van de podiumkunsten grote stappen zijn gezet. Het is in vergelijking met andere grote steden misschien wat traag op gang gekomen, maar een herkenbaar en bruisend cultureel klimaat is hier wel degelijk aanwezig.

Waarom dit pas laat gebeurde valt eenvoudig te verklaren: op 14 mei 1940 veranderde de binnenstad door bommen en de daaropvolgende uitslaande brand in een kale vlakte en in de jaren na de oorlog was het herbouwen van Rotterdam vooral gericht op efficiëntie waarbij logischerwijs minder oog was voor de spreekwoordelijke toeters en bellen die het leven zo leuk maken. Je zou hier zelfs de oorzaak van de voorliefde voor cynische humor door kunnen verklaren.

Toen de laatste kale plekken gevuld waren en door de aanleg van de Erasmusbrug ook de ontwikkeling van Rotterdam-Zuid op gang kwam, ontwikkelde de stad zich ook meer en meer op het gebied van de kunsten. Je zou zelfs kunnen stellen dat men destijds eindelijk ook aan de culturele wederopbouw kon beginnen. Met name rond de Maas zijn hier vele succesvolle voorbeelden van. Desalniettemin is deze wederopbouw nog niet voltooid .

Wat Rotterdam bijvoorbeeld nog mist zijn meer podia die aanstormende artiesten een platform bieden. De groep die zich het best laat betitelen als ‘de categorie die reeds goed genoeg is voor de grotere zalen, maar daar nog niet (vaak) voor geboekt wordt’. Het culturele aanbod in Rotterdam is van hoog niveau, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amsterdam zijn we nog geen kraamkamer van aankomend talent. Het is omwille van dit culturele klimaat dat veel Rotterdamse artiesten nog steeds verhuizen naar de hoofdstad. Iets wat we niet zouden moeten willen en bovendien niet nodig hoeft te zijn.

Podia die deze artiesten hun ‘vlieguren’ laten maken zouden soelaas bieden. In een ongedwongen sfeer, met een publiek dat aandachtig luistert en benieuwd is naar de mogelijke ontdekking van het volgende grote talent dat niet lang daarna op de planken van de gevestigde podia zal staan. Het opwindende gevoel, dat je mogelijk de artiest in kwestie al gaat ontdekken voor de grote doorbraak, is iets wat veel mensen aanspreekt , en in andere steden een gouden formule is gebleken. Ook maakt dit een publiek toegeeflijker, aandachtiger en guller qua lach. Kleinkunstenaars, cabaretiers, muzikanten, filmmakers – allen zouden ze baat hebben bij een grote aanwezigheid van kleine podia in de stad. En niet alleen zou dit hen de broodnodige opstappodia bieden, maar tegelijkertijd zou dit het gehele culturele aanbod in Rotterdam verbreden en diverser maken.

Uiteindelijk is er dan ook niets mooiers dan een cultureel klimaat waarbij de verschillende initiatieven elkaar niet beconcurreren, maar juist aanvullen en versterken, zodat artiesten door kunnen stromen, en er een voortdurende kruisbestuiving plaatsvindt.

Het heeft iets weg van Calimero om steeds naar Amsterdam te kijken of verwijzen, maar juist daarom is het belangrijk om een minstens even inspirerend klimaat op het gebied van kunst en cultuur te bewerkstelligen. Er is geen enkele aanwijsbare reden waarom dat hier niet zou kunnen. Maar dan moeten wel de schouders eronder – opgestroopte mouwen optioneel. Fijt & Fictie is er klaar voor! U ook? Als het aan ons ligt wordt Rotterdam spoedig ook op cultureel vlak een Manhattan aan de Maas. Of misschien zelfs wel Lourdes.